1. Ale to jest Ibrahim!

- Przeklęta zima! – chodziła nerwowo po poczekalni. – Emma, posiedź tu, a ja się czegoś dowiem. Nie rozmawiaj z obcymi, dobrze? – brunetka spojrzała na dziewczynkę, która przytaknęła ochoczo.

Nagle na horyzoncie pojawił się przystojny chłopak, rozglądał się w poszukiwaniu wolnego miejsca, które dojrzał przy małej blondwłosej dziewczynce. Poczekalnia była pełna z racji opóźniających się lotów, które przesuwane bądź odwoływane były z powodu panującej w Holandii śnieżycy.

- Wolne? – spytał, podchodząc do niej. Ona spojrzała na niego, błyszczącymi oczami i przytaknęła. Chłopak odetchnął z ulgą i usiadł obok niej.

- Jak się nazywasz?- spytała Mała z uśmiechem na ustach, ruszając nóżkami. Posłała mu uśmiech któremu w żaden sposób, piłkarz nie mógł się oprzeć. Po prostu była słodka.

- Ibrahim, a  ty? – również się uśmiechnął.

- Emma – usłyszał głos za sobą – Mówiłam żebyś nie rozmawiała z obcymi – odwrócił się zobaczył brunetkę, która podchodziła do dziewczynki i usiadła po jej drugiej stronie. Zauważył, że miała lekko spuchnięty policzek, który zamaskowała dobrym kosmetykiem. Wyglądała inaczej niż reszta dziewczyn czy kobiet. Nie miała na twarzy ogromnej ilości pudru i innych kosmetyków, które psują cerę. Była delikatna, lecz silna…

- Julia! Ale to jest Ibrahim! – powiedziała dziewczynka, na co piłkarz się zaśmiał. Brunetka spojrzała na niego i również się zaśmiała.

- Przepraszam za nią – dodała, biorąc rzeczy dziewczynki na kolana.

- Nie ma za co, jest naprawdę świetna – odpowiedział, wciąż nie spuszczając wzroku z brunetki.

- A ty nie jesteś przypadkiem…

- Tak, Ibrahim  Afellay. Do nie dawna zawodnik PSV Eindhoven – dodał po cichu – Błagam, nie zdradzaj mojej tożsamości tutaj – poprosił. Dziewczyna przytaknęła, godząc się na prośbę chłopaka.

- Ja jestem Julia… ale to już pewnie wiesz. Gdzie lecisz? – spytała.

- Do Hiszpanii, mam podpisać umowę z klubem – wciąż mówił cicho, nie chciał zostać zdemaskowany. – A ty?

- To zabrzmi śmiesznie, ale też do Hiszpanii.

- Nie chcę być wścibski, ale co stało ci się w policzek? – spytał i zobaczył na jej twarzy zmieszanie.

- Nic, uderzyłam się o szafę… Niezdara ze mnie.  – odpowiedziała zdecydowanie i wbiła wzrok w podłogę, myśląc o tych wszystkich sytuacjach, w których musiała się tłumaczyć nauczycielom, dlaczego ma takie ślady albo rany.

- Julia kłamie – powiedziała dziewczynka- Tatuś ją ude… - w tym momencie, brunetka przyłożyła dłoń do ust Emmy, będąc lekko przestraszona.

- Przepraszam za nią, dzieci lubią koloryzować niektóre sytuacje – uśmiechnęła się blado.

- Wiesz, że powinnaś to zgłosić na policję? – zaczął od razu  Ibrahim.

Julia posmutniała i przytaknęła, mówiąc:

- Nie chce o tym teraz mówić. Chce zacząć tam nowe życie i zapominając o tym wszystkim.

‘ Pasażerowie lotu trzy dziewięć zero zero, z Holandii do Hiszpanii, są proszeni o podejście do wejścia numer trzy’

- Chodź Emma, już czas – brunetka wzięła w jedną rękę bagaż podręczny a za drugą złapała dziewczynkę i udała się do wyjścia. Piłkarz wstał pośpiesznie i w kolejce ustawił się tuż za nimi.

- Może pomogę? – spytał, kierując wzrok na jej bagaż podręczny

- Nie trzeba, naprawdę – odpowiedziała obojętnie.

- Przepraszam, nie wiedziałem że to taka tajemnica – zaczął, wciąż patrząc na brunetkę.

- Nic się nie stało – odpowiedziała, znów nie zaszczycając go spojrzeniem. - Miałeś prawo nie widzieć.

Wtedy przyszła kolej na sprawdzenie paszportu, przed ostatnim krokiem w stronę nowego życia.

- Dziękuję bardzo i życzę miłego  lotu – powiedziała kobieta stojąca za małym biurkiem, oddając paszporty. Brunetka przytaknęła i biorąc siostrę za rękę wyszła z poczekalni.

Nagle poczuła jak ktoś bierze jej bagaż podręczny, odwróciła się i zobaczyła jak Ibrahim stara się wziąć jej torbę. Puściła bagaż i pozwoliła piłkarzowi, by go zaniósł do samolotu.

 - Dziękuje  - powiedziała, delikatnie podnosząc kąciki ust.

Wsiedli do samolotu i zajęli miejsca. Okazało się, że Ibrahim siedzi tuż za nią. Zapięli pasy na prośbę hostessy i zaczęli kołować.

- Masz gdzie mieszkać? – spytał, jak samolot zaczął się wzbijać w powietrze.

- Niestety nie… - odpowiedziała smutno.

- To mam dla ciebie propozycję. Ja kupiłem duży dom i zamieszkam w nim sam. Jeżeli byś chciała, możesz zamieszkać ze mną. Będzie mi bardzo miło, a przede wszystkim nie będę wracał do pustego domu – uśmiechnął się pod nosem, czego nie zauważyła dziewczyna, gdyż siedziała przed nim.

- Nie wiem czy powinnam…

- Julia, zgódź się! – powiedziała słodkim głosikiem Emma.

- Ale tak nie wypada, skarbie – wzięła rączkę dziewczynki  w swoją i spojrzała w jej błyszczące oczy.

- Jeżeli nie ma się gdzie mieszkać, to jak najbardziej wypada –odezwał się Ibi.

- Dobrze, zgodzę się. Ale tylko na chwilę… Dopóki sama sobie czegoś nie znajdę…

Chłopak klasnął w dłonie z radości i uśmiechnął się.

_______

dużo dialogów, ale chyba znośne jest, nie? 

do następnego :*